GÜNLÜĞÜMDEN : Kore'ye Gidiyorum | Ya Beni Kore'ye Almazlarsa? | Kazakistan'da PASAPORT SORUNU

İnsanın günlüğünü bir başkasına açması bir tuhaf oluyor ve çekiniyor. Şimdi olsa bu kadar detay verir miydim bilmem ama hayalimin gerçekleşiyor olmasının verdiği heyecanı yazılarımdan anlayacağınızı düşünüyorum. Buradan itibaren olacak her şey benim için bir ilk. Umarım gereksiz detayları bu heyecanıma verirsiniz çünkü doğallığının bozulmaması açısından günlüğümü birebir olarak sizlere aktarmak istiyorum. 

Maceram boyunca tuttuğum günlükteki ilk yazım;

1.Gün

Kore'ye gitmek üzere 21:55'te İstanbul Atatürk Havaalanından kalkacak olan Almatı; Kazakistan aktarmalı olan uçağıma binmek için sabırsızlanıyordum. Bileti 20 gün gibi bir süre önce falan almıştım ve günler geçmek bilmiyordu. Neyse ki o an gelmişti. Kore'deki arkadaşlarım için yakın arkadaşım Gonca'yla Eminönü'ne gittiğimde Türk kahvesi, lokum, leblebi helvası, nazar boncuklu bileklik, İstanbul magneti aldım. Ekstra olarak hazır çorba, ada çayı ve tadımın antep fıstıklı karışık barlarında aldım. En sonda; havaalanındayken annem, nazar boncuklu anahtar aldı. Neyse... Güvenlikten geçerken titriyordum. Bavulda bir sorun gördüklerinde baygınlık geçirecektim ama sonra onların konserve (hazırlıksız gitmiyorum, yaprak sarması onlar hahah) olduklarını görünce birşey olmadı.

KORE UÇAK BİLETİMİ NASIL UCUZA ALDIĞIMI ÖĞRENMEK İÇİN BURAYA TIKLAYABİLİRSİN. Ucuza uçak bileti nasıl alınır? sorusunu blogtaki bu yazımda anlattım.

Biletimi beklerken ki heyecanım yine hat safhadaydı çünkü bir sorun çıkmasından korkuyordum. Bunun nedeni ise her şeyi ama her şeyi, en küçük noktasına kadar ben ayarlamıştım ve kimse teğet etmemişti. (Onun verdiği bir telaş vardı.) 21 yaşındaydım ve hayatımda ilk defa yalnız bir yere gidiyor, ilk defa yurt dışına çıkıyordum. Sonunda görev başarıyla tamamlandı! Yarısını doldurduğum bavulum 16 kg çıktı. Nasıl sıkıştırdıysam, az bir şey aldım sanıp baya şeyi sokuşturmuşum belli ki. (İtiraf ediyorum resmen katlama sanatı yaptım). Babamla vedalaştıktan sonra annem ve ablamla da vedalaştım. Pasaport kontrol sırasına girdim. Annemle ağlamamamız üzerine sözleşmiştik ve başarıyla görevi tamamlıyorduk. (İkimizde yengeç burcuyuz). Tam içim buruk olmayacak derken anneannem aradı, onu şimdiden özlemiştim ki henüz ağlamamışken onun o duygusal konuşmasından sonra kendimi tutamadım. O da... Yanımdaki kız baktı ki ben saldım; peçete verdi. Sıra ilerledi ilerledi, son kez annemlere el salladım ve artık onları göremiyordum. Uçağa alış zamanına az bir süre kalınca beni yine bir panik sardı. Hala pasaport kontrolünden geçmemiştim, uçağı kaçıracağım diye ağlayacaktım neredeyse. ( Kore, benim için o kadar büyük bir hayaldi ki; oraya ayak basmadan rahat etmeyecekti içim). Neyse ki sonunda sıra bana gelmişti, sorunsuzca o kısmı halledince nasıl koştuğumu anlatamam. Nefesim kesilmişti. Biletimde kapı numarası yazmıyor diye nereye koşacağımı şaşırmıştım zaten. Tabeladan daha vaktim olduğunu öğrendikten sonra içim rahatlamış olsa da işimi şansa bırakmamak için koşmaya devam ediyordum. Neyse buldum sonunda. (Hatta bayağıda bekledim sonra.)

Uçağa bindim. Cam kenarındaydım...

GÜNLÜĞÜM BURADA BİTMİYOR!


Yazının devamını gezi bloğumdan okumak için BURAYA TIKLAYIN.

Yazının devamını WATTPAD üzerinden okumak için BURAYA TIKLAYIN.

Yura 유라 Kaori 香り adlı yeni bloğumu takip etmek için burayı tıklayın.

Takip edip bloğumu takipçilerinizle paylaşırsanız çok sevinirim. ^-^ Teşekkürler!

Yok ben okumaya üşenirim, her anı seninle yaşayayım diyorsan Youtube ta ki ilk videomu izleyebilirsin.